Schiphol -> Phoenix
Pff. Dit waren lange vluchten. Vanmorgen om 9:30 vertrokken naar Schiphol en om 5 uur Nederlandse tijd in Phoenix aangekomen. Da’s zo’n 19 uur. En niet dat we tussen vluchten lang hebben gezeten, we moesten rennen om onze volgende vlucht te halen, Washington Dulles is groot en heel erg druk. Vijfhonderd man voor de douane, vreselijk. Hierdoor misten we bijna de vlucht naar Phoenix. De eerste vlucht was meteen feest. Na eerst 2 keer gewone Economy class wijn gekocht te hebben a 6 dollar, in plastic glazen, konden we eten. De stewardess gooide een bak saus over me heen waarop ik zei ‘dat kost je een rondje’. ‘Ok’ zei ze en ze liep weg en kwam even later terug met echte glazen met heerlijke Business class wijn. Even later gooide Cor ons ijsblokjesbakje (voor onze illegale whisky-cola) over me heen en de stewardess zei ‘zit je weer te knoeien?’ en ze haalde weer 2 gratis glazen met die goede wijn. En aan het eind van de vlucht reed ze met haar trolly over mijn voet. ‘Moet ik nu weer wijn halen?’. Cor en ik in koor: ‘jaaaa’. En weer kwam ze met 2 glazen. Deze acties scheelde ons al 36 dollar. Leuk mens.
In Phoenix stond Jesse (Linda´s zoon) ons op te wachten. In het huis kregen Cor en ik ieder onze slaapkamer en badkamer voor de eerste nacht. En daar waren we hard aan toe, het tijdverschil is maar liefst 9 uur en het was een lange dag.
Phoenix -> Prescott
Na een slechte nacht waren we om 9 uur bij de motorverhuur. Alle paperassen geregeld, motor ingepakt (een zee aan kofferruimte), lunch gekocht bij de supermarkt en op weg. Weer even wennen zo´n BMW. Een heel eind door de stad, Phoenix is zo enorm groot! Zoals iedere dag namen we een luch uit de motorkoffer: stokbrood, kaas, worst en water. Na een mooie rit, door een paar oude wildwest stadjes, door de bergen omhoog waren we om vier uur in Prescott, een stuk koeler dan het hete Phoenix. We namen een motel gingen direct door naar de saloon voor een biertje. Erg leuk cafe (the Raven Bar) en we zijn meteen maar blijven hangen voor het eten. Ontzettend gelachen daar, leuke mensen ontmoet en gekke dingen meegemaakt.
Quotes of the day:
-“Will you join me for my appetizer, it is too much for me”.
Prescott -> Sedona
Vroeg wakker door de jetlag en we stapten om half acht op de brommer. Het was koud, er zat ijs zit op zadels en de daken. Gelukkig hebben de BMW’s handvatverwarming. Overigens was het prachtig weer. We hebben eerst maar ontbeten in het leuke cafe van gister (Raven Bar). Wat opviel is dat iedereen zo vriendelijk is. Steeds zoeken ze contact en maken een praatje. Het was een goed en gezellig ontbijt en we hadden zo’n lol dat de barvrouw vroeg of ze met ons meemocht, maar helaas, dat ging niet.
De rit begon koud, maar al snel werd het warmer, van vriezen naar 25 graden. Een klim door een wonderschoon gebergte. We kwamen in Jerome, een oud mijnstadje. Mooi. En daarnaast een oude mijn en Ghost Town, oude verlaten gebouwen, heel veel oldtimer vrachtwagens en machines, waarvan sommige nog werkend, zoals een zaagmachine uit 1914 met een toerental van 20 tot 30 en een Packard vrachtwagen uit het zelfde jaar. Die startte direct. Heel veel gave foto’s gemaakt.
Daarna zijn we afgedaald, de vallei in naar Sedona. Red Rock country, ongelooflijk mooi, rode bergen. Je moet de foto’s zien om het te geloven. Eerst een motel geboekt en toen de hele middag tussen de rode bergen gereden en veel foto’s gemaakt. We eindigden, met de motoren voor onze neus, voor onze motelkamer aan een biertje genietend van de zon en het uitzicht. Daarna maar even wezen stappen. Het begon als een wat saaie avond, weinig te doen. Wel heel lekker bier gedronken in de ‘Oak Creek Brewery’, een lokale brouwerij. Toen vies gegeten en daarna naar een cafe met te saaie en te harde live muziek. Dan maar naar bed. Of nog eentje in het cafe (Ken’s Creekside) tegenover ons hotel? Dat was lachen! Er speelde een zeer goede pianist/zanger met leuke en steeds schunniger muziek. We raakten aan de praat met Simon, zanger van een band. Hij leek volgens Cor op de manager van de bokser (Bruce Willis) in Pulp Fiction. Met die rode bal in zijn mond. Simon was een heel leuke kerel, echt lachen. Ondertussen bleef de pianist, Dave Manning, maar liedjes spelen, prachtig. Dave kwam later ook aan de bar zitten, aparte vent. En af toe liep hij weer naar zijn piano om een spontaan liedje te maken. Hij trekt rond in een oude Volkswagenbus en zingt over zijn avonturen. We hebben 2 cd’s van hem gekocht, zeker geen miskoop!
Quotes of the day:
-“Is Heineken from Holland? No shit!”
-“Hey, this guy sings good”
-“Is she looking at you or at me? If she’s looking at you, you’re fired!”
Met mijn telefoon heb ik twee opnamen gemaakt:
Sedona -> Flagstaff
Stoere mannen: We sliepen naast 2 stoere mannen met baarden en heel lang haar. Ze rijden Harley en liefst zonder helm. Overigens aardige gasten. Toen ik even buiten was om mijn motor te starten keek hun kamer in en een van hen met zijn haar helemaal omhoog in tulband handdoek. Net als een vrouw! Het stoere is er dan wel af.
We maakten een niet te lange rit naar Flagstaff en reserveerden een motelkamer, klein met stapelbedden. Volgens mij heb ik op een dag nooit zo veel verschillende landschappen gezien. Eerst de rode bergen in Sedona, toen gewone bergen (koude rit), verschillende bossen, hoogvlaktes, prairies, canyons en dan weer kale vlaktes en vulkanisch gebied met lavastromen. Van Sedona naar Flagstaff heel mooi en van Flagstaff naar de Grand Canyon een wat saaie hoogvlakte. De Grand Canyon is zo mooi, onbeschrijflijk. Langs de andere kant weer terug en daar was het lager en heet. Een gebied met nog veel meer canyons en een lege weg, hard gereden. Toen ineens midden tussen de vulkanen, prachtig. Een hele tijd rustig gereden want geen benzine. Al met al vandaag 385 km gedraaid. En Flagstaff is leuk. Alleen de naam al, Flagstaff, dat deed me wel wat, iets ruigs. En hier loopt de oost-west spoorverbinding midden door het stadje, achter elkaar een enorme goederentrein van wel een kilometer lang. Er rijden per dag 90 van deze treinen langs en ons hotel ligt aan het spoor…. En daarnaast cafe Altitudes (ja het is hoog hier) en daar zijn we om vijf uur heengegaan en hebben daar heerlijk gegeten en gedronken.
Flagstaff -> Globe
Slecht geslapen, want er rijden niet alleen heel veel treinen, ze maken ook nog eens heel veel herrie. Tijdens de rit door de stad loeit constant hun keiharde toeter. Wel imposant als je er vanuit je bed naar kijkt. Voor we gingen rijden wilden we nog wat foto’s en filmpjes maken van het station en de treinen. De hele nacht hielden ze je wakker en vervolgens kwam er gedurende 3 kwartier niet een uit de goede richting (qua zon en belichting). Dus de foto’s vielen tegen. Overigens duurde het zo’n 3 a 4 minuten voor het hele gevaarte voorbij was. We hadden geen plan en we zijn maar gewoon gaan rijden om ergens in de buurt van Phoenix uit te komen. Onderweg wat foto’s gemaakt van bossen en meren.
Maar waar waren toch terecht gekomen? Globe, Arizona! Een levende Ghosttown. We hadden een lange rit, en van de hoogvlakten terug de ‘valley’ in en het werd ook meteen weer heet. Nog moe van gisteren namen we maar een motel. Meteen de goedkoopste deze week, een kamer met 2 slaapkamers voor slechts 35 dollar. Om drie uur even een biertje gehaaid in een oud, groot cafe. Met enige argwaan werden we bekeken. Toen het stadje ingegaan, verlaten, winkels, hotels etc, leeg, gesloten, te huur. Oude vervallen gebouwen. Wel was er een feestje voor de brandweerkazerne. Toen maar weer naar ons cafe, waar we inmiddels vriendelijk werden ontvangen door de bardames. Veel figuren daar die je alleen in films en boeken tegenkomt. En zo werd het toch weer een aparte dag.
Quotes of the day:
-“It’s gonna be busy tonight, so keep your chairs”
-“O, from Amsterdam?, I have heard of it and I wanna go there, where is it?”
-“But I can never leave this place”
-“Who the f… puked on my toilet?”
Globe -> Phoenix
We hebben goed geslapen in ons budget motel. Zoals iedere dag waren we weer vroeg op en zoals iedere dag (het wordt saai) was het weer prachtig onbewolkt weer. Dus vroeg op de motor en Globe achter ons gelaten, met het gevoel de ‘last visitors of Globe’ te zijn, die stad sterft volgens mij uit.
Onverwacht reden we door een prachtig gebergte en toen lag de vallei weer voor ons en bij de afdaling werd het weer snel heet. We waren al gauw in Phoenix, bij Linda’s huis. Jesse wakker gemaakt, de vuile was in de wasmachine en gaan eten in een van enorme shopping-malls in de buurt. Wat is alles hier toch groot. Later naar een botanische tuin (allemaal cactussen) en een tentoonstellng vol met levende vlinders geweest. Toen in een nog grotere mall biertjes gedronken en de rest van de dag in de schaduw doorgebracht, want ook in oktober is het hier nog 33 graden. In de avond nog even naar een bar gelopen (een heel eind lopen, woonwijken en winkelcentra liggen om en om, dus niets in de wijken zelf te doen). Wat me overigens opvalt als je in Phoenix bent is het grote contrast met buiten de stad. Onderweg in de natuur is het iedere keer weer anders, de omgeving verandert continue. In de stad is alles hetzelfde, steeds dezelfde wijken, dezelfde winkels en dezelfde restaurants. En het bediendend personeel is ook steeds hetzelde, ze ratelen het standaard reportoire af.
Phoenix -> Tucson
De geplande trip gedeeltelijk afgebroken vanwege de vertraging door jas (zie verder) en hitte (94 F / 35 C) en behoefte aan bier. We zijn geland in het ‘Congress Hotel’ in hartje Tucson. De dag begon goed en vroeg. We vertrokken om 7.15 met Jesse mee naar zijn werk waar Cor wat bankzaken kon doen en ik ging vast de lunch inkopen. Toen ging de rits van mijn jas niet meer open en ik kreeg het heet. “Houston we’ve got a problem”. Inkopen gedaan en een bakkie bij Starbucks. De dame achter de bar: ‘you are not from around here, you have a funny accent’. Toen betaalde ik per ongeluk met een 5 eurocent stukje en toen gaf ze mij uitleg over het US muntsysteem en ik had het al zo warm. Gelukkig kwam Cor net aan en kon hij mij verlossen uit mijn jas. Met mes en schroevendraaier gepoogd het ‘treintje’ van de rits in het gareel te krijgen. Bijna gelukt, toen even een tangetje gekocht. Cassiere: ‘forgot something?’. Ik: ‘we have minor problem with the motorbike’. Met het tangetje brak het treintje, shit. Weer naar de winkel en een rol ducktape gekocht. Cassiere: ‘O, o, big trouble’. Cor heeft me dicht getaped en eindelijk konden we weg. Een bijna rechte en vlakke route, maar een afwisseland landschap. We kwamen nog door ‘prikkeldraad’ country, gevangenissen, militaire complexen en heel veel politie. Scary. Met een idioot verkeersbord: ‘State Prison, don’t stop for hitchhikers’. In Tucson zijn we in het Airplane museum (wel mooi) en bij het Airplane graveyard (duizenden afgedankte vliegtuigen) geweest. Zoals gezegd, in hotel, 90 jaar oud, met een achter de bar rasnicht die nog ouder is. Hij noemde mij een bad boy. Overigens staat hij al 50 jaar achter deze bar en bleek 78 jaar te zijn!!! ‘s avonds de stad in, was leuk, divere barretjes. Eenmaal terug bij ons hotel bleek dat ‘the place to be’ te zijn. Zowel buiten als binnen heel veel mensen, goede sfeer.
Quotes of the day:
-“The music stops. Good, I’m hearing this for 50 years”
-“You guys are so lovely”
-“Do you know a Bloody Mary? Yeah, I’ve met her”
Tuscon -> Phoenix
In de morgen wilden we naar Sabino Canyon, maar daarvoor moesten we of 3,5 mijl lopen of met de bus en daar hadden we geen zin in met onze kater (ja, het was gezellig in downtown Tucson) in de hitte. Toen zijn we Mount Lemmon opgereden. Geweldig! Prachtige berg met heel mooie rotspartijen en heerlijk parcours voor de motor. 28 kilometer bochtjes draaien omhoog draaien en dan weer dezelfde afstand omlaag. Toen werd het tijd voor de terugreis en via een wat woestijnachtig gebied zijn we teruggereden naar Phoenix. De motoren weer terug bij de verhuurder en wij weer veilig aan de bar. We hebben er 1136 prachtige mijl (zo’n 1750 kilometer) opzitten. We hebben de BMW’s netjes ingeleverd en de verhuurder heeft ons afgezet bij een bar waar Jesse ons na zijn werk op kwam halen.
Quotes of the day:
-“What the hell is this duck tape for?”
Phoenix
De hele dag dag stond in het teken van boodschappen doen, lunchen en dineren. We hebben veel spullen gekocht die Linda mist in Nederland (zijn bij ons niet te koop). Wij zelf hebben veel kleren aangeschaft, want door de lage dollar en de korting die buitenlanders krijgen kost het echt heel weinig. Allerlei merkspijkerbroeken voor 20 tot 30 euro. Ik kon er echter geen een kopen, want mijn maat hadden ze nergens. Amerikanen zijn of te kort of te dik. Of beide. We hebben de koffers gepakt en gelukkig konden we er per persoon 2 stuks van 23 kilo meenemen en we zaten bijna aan die limiet door alle boodschappen en motorspullen.
Phoenix -> Schiphol
Jesse heeft ons naar het vliegveld van Phoenix gebracht, fijn joch. Overal staat hier: ‘America’s friendliest airport’. Nou dat klopt aardig. In plaats 103 man voor je in de rij waren we overal meteen aan de beurt. Ze riepen zelfs, come here. En zowel bij de incheckbalie als de paspoort controle en de securitycheck waren ze heel vriendelijk en vlogen de grappen over en weer. Normaal wordt je bij de eerste beste grap meteen gearresteerd. We waren vrij vroeg omdat Jesse moest werken, dus we hebben een tijdje in de bar doorgebracht, was gezellig daar, leuk gekletst. Via Chicago naar huis. Lange, slapeloze, maar een relaxte reis terug naar huis. Filmpje, boekje, borreltje. En een dubbele dosis ‘slaappillen’, die achteraf geen slaappillen bleken te zijn. Foutje.
