Wij hebben zo’n kleine 650 kilometer door Noord-Turkije gefietst, van Istanbul naar Sinop. Hoewel ze hier niet als gekken rijden, we hebben ook niet een ongeluk gezien, is het niet ongevaarlijk. Tweewielers zijn hier schaars, men is er niet aan gewend en houdt er gewoon geen rekening mee. Hieronder enkele verkeerstips voor wie hier wil fietsen:
- Op eentje na, in Istanbul, zijn hier geen fietspaden;
- Men “ziet” fietsers gewoon niet, letterlijk en figuurlijk;
- Je krijgt van niets en niemand en nergens voorrang;
- Houd goed rechts en slinger niet, men haalt zeer krap in en gaat meest te vroeg weer naar rechts;
- Wees beducht op auto’s naast je, ze slaan zomaar zonder richting aangeven af. Soms toetert men met de boodschap: “ik wil door je heen”. Je hebt gewoon opzij te gaan;
- Als een auto stopt, rij er maar met een boog omheen, anders rijd je geheid in een open deur;
- Men rijdt uit parkeerstand gewoon weg zonder op jou te letten;
- Vooral in gebieden buiten de steden en de kustweg heb je een paar keer per dag een, twee of meer honden achter je aan. Meest een hoop geblaf lawaai omdat ze iets vreemds willen verjagen, maar een of twee keer had ik iets kwaders achter me aan (dat ook niet blafte). Schreeuwen en hard doorfietsen helpt en een tip: houd een handje fijn grind in je stuurtas paraat.
Zoals gezegd, ze zijn niet asociaal in het verkeer, maar onbekend met ons. En hier komen weinig westerlingen en al helemaal geen fietsers en men waardeert het juist heel erg. Iedereen zwaait naar ons ongeveer een op de twee automobilisten toetert naar je en dat is soms teveel van het goede, na 500 toeters heb je het wel gehad, los van de schrik af en toe.
Maar een beetje opletten en dan heb je een prachtige fietsreis!
