In het kader van Adrie’s project Amsterdam – Sydney reden we dit keer door het Noorden van Turkije langs de Zwarte Zee. Van Istanbul naar Sinop. De terugvlucht naar Istanbul was vanaf het vliegveld van Samsun. Dus van Sinop moesten we een stuk met de bus. Totaal hebben we zo’n 650 kilometer gefietst met een kleine 10.000 hoogtemeters. Best pittig, zeker gezien de steilheid van de hellingen, ieder dag weer. Dat viel soms nog best tegen.
Istanbul
Ik heb meer in grote steden gefietst, Amsterdam, Parijs, Bangkok. Zonder problemen. Maar in Istanbul moet je goed opletten, het is niet dat ze als gekken rijden, maar ze zijn niet gewend aan tweewielers en houden totaal geen rekening met fietsers en constant snijden ze je of rijden plots voor je weg. Verder heel goed uitkijken voor een bepaald type putdeksel, daar past ruim een fietsband in, zelfs een van een mountainbike. Bij een stoplicht stond mijn achterkant ineens 10 centimeter lager. Vandaag een ‘korte” etappe, 52 kilometers, is ook wel genoeg na de korte nacht en late start. De stad is zo groot dat we er nog steeds rondrijden. Door de stad is oppassen, langs de Bosporus is er een heel lang, goed fietspad dat soms ineens ophoudt, maar later weer doorgaat. Alleen hier komen we andere fietsers tegen. Nu in een leuk hotelletje aan een riviertje vlak bij het smalle stuk van de Bosporus, de grens van Europa en Azie.
Istanbul -> Sile
Wat een zware dag, 65 kilometer klimmen. We waren op. Niet gehaald wat we wilden halen en gestrand in Sile, maar dat is prima, leuk vissersplaatsje met een strandje en veel restaurantjes. En wij zijn de enige Europeanen. Het begon al direct in Istanbul met een heel steile helling en lang en eigenlijk ging dat de hele weg door. Eigenlijk zwaarder dan we vooraf gedacht hadden.
Sile -> Kandira
Pfoe, dit was wel de zwaarste dag uit mijn fiets leven. Niets vlak en heel veel steile hellingen. Was helemaal leeg, heb me nooit zo verrot gereden. En omdat het niet toeristisch is, zijn er weinig plaatsen met hotels en ook al ben je kapot, je moet nog enige tientallen kilometers door. Totaal hebben we zo’n 75 kilometer afgelegd om Kandira te bereiken. Kandira is een plaats weg van de kust en weer heel anders. Vrij traditioneel, weinig hotels (één) en restaurants en slechts een cafe. Mijn band vervangen in het kantoor van de hoteleigenaar en verder een toch wel aparte avond beleefd.
Kandira -> Kocaali
De rit naar Koocali was ietsje vlakker en verliep lekker. Kocaali, aan het strand is een rustig stadje, met 2 hotels en een bar/restaurant. Een heerlijk huisje genomen, met terras en tuin. Hier zijn we 2 nachten gebleven om uit te rusten, te wassen etc. Even heerlijk relaxen. ‘s Avonds eten in het restaurantje. Zoals in veel plaatsen hier spreekt men geen Engels en soms is dat lastig. Adrie wilde ei voor zijn ontbijt en loste dat op door “tok-tok” de zeggen. De eigenaar vertaalde dat in “omelet” en dat was ok voor ontbijt.
Kocaali -> Eregli
Een mooie rit langs de kust, voor een deel weer redelijk vlak, we hadden tot voor Akcacoka nog wat pittige hellingen. Over 71 kilometer. Dat was wel een deel over de snelweg en da’s toch wat onrustig, zeker met een aantal tunnels in de route. Die tunnels warten te gevaarlijk zonder vluchtstrook, maar gelukkig waren de tunnels alleen voor de rechterrijbanen dus wij konden over het linkergedeelte over de vluchtstrook. Eregli is een leuke stad, met een mooi straatje hoger op de berg, met barrretjes en visrestaurentjes en uitzicht op de boulevard.
Eregli -> Zonguldak
Naar Zonguldak was het weer stevig klimmen, maar een prachtige route door de bergen. Omdat het maar niet ophield met de bergen, hebben we de grote weg weer opgezocht alwaar we precies op het hoogste punt aankwamen en toen lange tijd rustig konden dalen. Over de eerste 3 kilometer deden we 3 uur en tijdens de afdaling deden we 10 kilometer in 20 minuten. Zonguldak is prachtig. We hadden een hotel hoog boven de zee, schitterend uitzicht. Lekker bier enn goed eten.
Zonguldak -> Amasra
Een pechdag, alles zat tegen. Om Zonguldak uit te komen waren er veel fikse heuvels door de stad, daarna een prachtige route door groen gebied met hellingen en kolenmijnen. Vervolgens een mooie, hoge weg langs de kust en daar ging het mis. Adrie ging onderuit op een oliespoor (ondanks mijn waarschuwingen, ik was even ervoor al bijna onderuitgegaan) en klapte op het asfalt. Dat was op zo’n 25 kilometer. Schaafwonden, gekneusde rib, pijn in been en heup. Dat oliespoor was minstens 10 kilometer lang en verderop was een auto uit de bocht gevlogen, gelukkig rechts tegen de wand en niet links over de rand. Op 47 kilometer in een dorpje kon Adrie niet meer en met behulp van de halve (mannelijke) bevolking was een busje geregeld dat ons naar Bartin kon brengen. Aldaar lukte het niet verder vervoer te regelen en ik vroeg Adrie of ie de laatste 17 kilometer naar Amasra kon fietsen. Ja hoor. En dat hebben we geweten. Er kwam geen eind aan de hellingen, Adrie kon niet meer, maar opgeven was geen optie. Toen de afdaling, in een zware regenbui, gevaarlijk, glad, doornat, koud. En natuurlijk hebben we het gehaald, lekker hotel, warme douche, koud biertje en de zon begon weer te schijnen. We besloten al direct om hier 2 nachten te blijven in verband met Adrie’s verwondingen en bovendien is het een leuk en prachtig plaatsje. Onze “vrije” dag hebben heerlijk doorgebracht met eten, wandelen, fotograferen en drinken.
Amasra -> Abana
Door de steile hellingen en de warmte viel het aantal kilometers per dag wat tegen en ook op de extra rustdag in Amasra schoten we natuurlijk niets op. Die kilometers hebben we ingelopen met een taxi. Dus 170 kilometers gesmokkeld. Verder hebben we een korte etappe gemaakt van 24 kilometer naar Abana. Heel traditioneel Turks stadje, weinig te beleven, geen echte restaurant, geen kroegen. Wel heel veel oude mannen op straat. Mannen die ook streng optraden tegen jonge meisjes die het durfden op hun bankjes te gaan zitten. Overigens waren we die dag voor eerst andere westerlingen tegengekomen sinds ons vertrek uit Istanbul. Een busje met Engelsen. Voor de rest waren wij steeds de enigen hier.
Abana -> Ayancik
Avontuur bestaat nog zei Karel. En inderdaad, wat een dag, wat een avontuur. Het begon steil, daarna een prachtige, glooiende weg langs de kust. Toen kwam de keuze, door het land over de weg, of linksaf over dat mooie pad langs de zee. Het laatste dus. De weg begon als asfalt, werd van gemengd naar los grind, naar gras, kale rots en zo verder. Toen hield het op, er lagen enorme rotsblokken op ons pad. Teruggaan kon niet, was veel te ver en steil omhoog. Langs de rotsblokken kon, over een paadje van 30 cm lopen met een afgrond van 100 meter naar zee. Zo kwamen we nog twee van zulke blokkades tegen met diverse oplossingen. Doordat de weg dus dicht was raakt deze zwaar begroeid en we moesten worstelen door bramenstruiken en ander doorngespuis. Onder de krassen en bloed dus. Na lange tijd bereikte we weer een dorpje. Spraken daar 2 Duits sprekende turken bij de moskee. Hier geen winkel en ons water was op. Dus vulden we de bidons met bergwater, lekker en niet aan de dunne geraakt, dus. Na ons gesprek reden we weg en bleek Adrie een lekke band te hebben. Ondertussen kwam ook een groepje bouwvakkers en werd het een gezellige boel. Band geplakt en weer op weg. De weg was idioot steil en bestond uit alleen maar ronde keien, was niet te fietsen, die keien sloegen steeds onder ons wiel vandaan. Wij worstelden ons naar boven. Plots was daar het busje van de bouwvakkers en de bestuurder stelde voor om ons naar boven te brengen. Onze redding. Ayancik is weer een leuk en minder traditioneel kustplaatsje.
Ayancik -> Sinop
Een prachtige rit door steile bergen. En een rothond die volhield en niet blafte. Het tweede deel staken we over de berg en naar de kust aan de onderkant van Sinop. Heel andere natuur, heel andere hellingen. Eindelijk niet van die steile dalingen waarbij je al je opgebouwde energie alleen maar verremd, maar een heerlijke kilometerslagne rustige daling. Sinop is een heerlijk havenstadje. Veel vissers, bootjes, restaurants etc. Goed hotel. Een een bijzondere scheepswerf. Wat een mooie pijnhoop. Hier hebben we twee heerlijke rustige gehad.
Sinop -> Samsun
Sinop was ons eindpunt voor op de fiets, maar we moesten vliegen vanaf Samsun. Dus naar het busstation gefietst en daar een grote bus naar Samsum gepakt. Daar hebben we nog een laatste ritje gedaan naar een nietszeggend hotel met dito restaturant vlakbij het vliegveld.
